De ontoegankelijkheid van touchscreens in bepaalde situaties

Share

23 mei 2022

Touchscreens zijn niet meer weg te denken uit ons dagelijks leven. We kunnen er niet meer omheen, tegenwoordig is bijna iedereen voorzien van een telefoon of tablet met een touchscreen. Maar ook in supermarkten, horecazaken of zelfs op het openbaar vervoer komen de aanraakschermen steeds meer tevoorschijn. In de jaren 70 werd het allereerste touchscreen ontwikkeld bij CERN, een Europese organisatie die fundamenteel onderzoek deed naar elementaire deeltjes, omdat de machines te ingewikkeld werden met de vele knoppen. De digitalisering heeft ervoor gezorgd dat er steeds snellere en directere actie verwacht wordt van machines of apparaten. Touchscreens passen zich snel aan, kunnen snel geüpdatet worden en zorgen er dus voor dat we steeds minder moeten wachten en sneller kunnen overgaan tot actie.

Vaak zet men touchscreens in voor het gebruiksgemak, omdat ze voor het merendeel van de bevolking eenvoudig te bedienen zijn. Daarnaast gaan ze langer mee en zijn ze makkelijk te onderhouden. Eigenlijk zijn touchscreens er dus gekomen omdat ze toegankelijker zouden zijn, dat is ook wat we op een aantal verkoopsites lezen. Dat klopt natuurlijk niet voor blinde en slechtziende personen, tenzij het apparaat van spraak voorzien is zoals bijvoorbeeld bij IOS en Android het geval is met Voice Over en Talk Back. Daarom wil Symfoon over deze problematiek in debat gaan. We starten met één van de meer dringende en essentiële thema’s, de toegankelijkheid van betaalterminals.    

De klassieke toestellen zijn voorzien van voelbare toetsen met een puntje op toets 5 en een cirkel op de bevestigingstoets zodat blinde en slechtziende klanten zelfstandig hun code kunnen invoeren. Sinds enkele jaren hebben echter touchscreen varianten hun intrede in de markt gevonden. Deze bieden geen voelbare oriëntatie meer aan op het toetsenbord voor klanten met een visuele handicap en maken het daarom onmogelijk om de betaling zelfstandig uit te voeren. Indien de klant zou kiezen om zijn geheime code met een derde te delen en hier misbruik van gemaakt wordt, weigert de bank om verdere gevolgen te aanvaarden.  

In een nieuwsbrief van ons deden we reeds een oproep om een korte vragenlijst in te vullen om het probleem in kaart te brengen en de resultaten zijn overdonderend. Meer dan 80% van de respondenten maakte het al wel eens mee dat zij niet zelfstandig konden betalen.  

Het is voor veel ziende personen ondenkbaar dat zij op restaurant of een winkel hun geheime code aan de ober of winkelier zouden moeten meedelen om de transactie af te ronden. Ook voor blinde en slechtziende klanten zou dit onaanvaardbaar moeten zijn, alleen is er voor hen soms geen andere optie of ze hebben geen toegang tot de desbetreffende diensten. We kunnen hier dus duidelijk wel spreken over (onbedoelde) discriminatie.